Hoe ziet een luis er nu eigenlijk uit?
Stel: je hebt een vermoeden dat je kind besmet is met luizen, ook al heb je er alles aan gedaan om luizen te voorkomen. Je staat klaar om het haar van je kind aan een grondige controle met een luizen- en netenkam te onderwerpen. Plots vraag je je echter af: ‘hoe ziet een luis er nu eigenlijk uit?’
Het uiterlijk van een luis
Naar welke krioelende beestjes ben je eigenlijk op zoek terwijl je het haar van je kind controleert? Hoe kan je de luizen herkennen bij je kind of bij jezelf en hoe ziet een luis er nu echt uit? Op zoek gaan naar springende insecten hoef je niet te doen. Luizen kunnen immers niet springen, maar verplaatsen zich door te kruipen van het ene hoofd naar het andere.
Luizen behoren tot de categorie van de insecten. Ze hebben kleine ogen, voelsprieten en zes poten. Op het einde van hun poten zijn ze uitgerust met kleine klauwtjes waarmee ze zich kunnen vasthaken aan het haar van hun gastheer.
Verder kan je luizen herkennen aan hun grootte en hun kleur. Een volwassen luis kan 2 tot 3 mm groot worden. Leuk om te weten is ook dat een mannelijke luis kleiner is dan een vrouwelijke luis. De kleur van luizen varieert van bruin tot grijs met een laagje doorzichtige glans over. 3 tot 6 maal per dag kan de luis rood kleuren. Dat gebeurt wanneer ze bloed van haar gastheer opzuigt. Het speeksel van de luis dat vrijkomt wanneer ze bloed opzuigt, kan een allergische huidreactie veroorzaken, waarvan jeuk een typisch symptoom is.
Wanneer we een luis meer in detail onder de loep nemen, valt op dat de luis een harde buitenlaag heeft met een waslaag erover. Die laag, ook wel het exoskelet genoemd, vormt als het ware een beschermend schild rondom haar lichaam.
Dat beschermende schild heeft echter ook een aantal openingen die ervoor zorgen dat de luis kan ademhalen. De zuurstof die binnenkomt stroomt dan naar de ademhalingsbuisjes, ook wel ‘tracheeën’ genoemd.
De openingen in het exoskelet hebben nog een andere functie: ze zorgen er namelijk ook voor dat de waterbalans van de luis constant blijft en kunnen dus ook water uitscheiden.
Kortom, de ademhalingsopeningen nemen enerzijds zuurstof op en stoten anderzijds water uit.
